Myślę, że pragnieniem Andresa Trapiello było nie tylko oddanie hołdu uwielbianemu przez niego Cervantesowi, ale również potwierdzenie jego opinii, że (...)człowiek tylko wtedy jest większy od innych, gdy potrafi czegoś więcej niż inni dokonać. Istotnie wielu cervantologów poświęciło czas temu wybitnemu hiszpańskiemu twórcy, badając jego życie i twórczość. Trapiello podjął jeszcze jeden wysiłek, żeby opisać życie Cervantesa. Uczynił to nie tylko bazując na wcześniej ustalonych faktach i wnikliwych studiach swoich poprzedników, ale przyjął bardzo intrygujący trop, mianowicie – wypowiedzi bohaterów z książek Cervantesa. To nie wymysł twórcy, ale sposób odbierania świata i poglądy samego autora, jako że to co człowiek potrafi odczuwać, potrafi też wypowiedzieć. Trapiello uczynił w książce bardzo trafną uwagę: „Humor, podobnie jak ironia, to jedyne szkło, przez które może obserwować świat człowiek sponiewierany i smutny. Człowiek skrzywdzony przez życie i przez ten zewnętrzny świat”. Ironia i humor użyte przez Cervantesa w jego powieściach są właśnie nim samym - tzn. człowiekiem sponiewieranym i skrzywdzonym przez życie. Przykłady z historii literatury świadczą o tym, że przeżycia i rozterki duchowe twórcy dały podstawę niejednemu dziełu. Tak też było w przypadku Cervantesa, a jego wspaniałe dzieło - „Don Kichot” ma dzięki temu poczesne miejsce w literaturze światowej.
Barbara Tora
Andres Trapiello: Żywoty Cervantesa: próba innej biografii. – Warszawa, Noir sur Blanc, 2012.
Książka dostępna w Wypożyczalni dla Dorosłych.