Książka Agnieszki Daukszy o znanej malarce jest wspaniale napisana. Dla mnie jest szczególnie bliska, ponieważ w latach 1957-1962 studiowałam na Uniwersytecie Jagiellońskim, stąd moja znajomość Krakowa i opisanych w książce realiów PRL- u.
Choć Kraków od tamtej pory całkiem się zmienił, moim zdaniem nadal jest jednym z najpiękniejszych miast świata. Rocznie przyjeżdża tu ok. 72 miliony turystów. II wojna światowa była tragedią nie tylko dla Polski, ale dla całego świata. Ludzie byli wywożeni do obozów koncentracyjnych, i w tym strasznym okresie żyła Jaremianka z całą rodziną. To niewątpliwie wpłynęło na jej charakter i sztukę. Bieda, brak pracy, pieniędzy na leki i jedzenie dostępne zresztą na kartki. Czasy PRL były też niełatwe, jednak dla Marii najważniejsza była sztuka. Pozostawiła po sobie wiele obrazów, rzeźb i projektów pomników.
Moja wizyta w domu artystki na Woli Justowskiej, gdzie oglądałam jej obrazy, pokoje itd., wywołała we mnie pełną żalu refleksję, że gdyby Maria Jarema dbała bardziej o siebie, niż poświęcała się pracy, mogłaby dłużej żyć.
Maria Kantor DKK „Liberatorium” MBP w Jaśle